پَکِي، جِيت، ماڻُهو، مِرُون بي شُمار،
سِجُ ۽ چَنڊ تارا، هَزارين هَزار.
هَوا، باههِ، پاڻي ضرُوري شَيُون،
اُپايُون اَٿَسِ جي، مِلَنِ بي مُلهيون.
وَڏائِيءَ سَندس جا وَڏا ٿيا بَيانَ،
نه طاقت رَکي ٿي اَسان جي زِبان.
اَسان کي ڏِئي شالَ، سَگهه سو ڌَڻِي،
ڪريُون يادگِيري، سَندس تان گَهڻِي.
محمد صديق ’مسافر‘
